Santiago de Copostela-Madrid-Amsterdam-Jartum-Addis Abeba.
Iniciámo-la viaxe no aeroporto de Santiago de Compostela con despedida familiar; discusión con unha señora de Iberia en Santiago que non se tomara a súa dose de All-bram; 24 horas de vo con espera cansina en Barajas; contemplación do perfeccionismo holandés na paisaxe agraria (tal cual calendario de Funeraria Apostol); presas en Amsterdam e... imresionante primeiro contacto visual co Nilo: dende o ceo podemos ver en pleno centro de Jartum como conflúen os Nilos Branco e Azul para conformar o grande río que desenvolveu no seu entorno a cultura milenaria de Exipto e os seus veciños. Non nos deixan baixar da aeronave a pesar de insistir reiteradamente. As pintarraxeadas camareiras de KLM dinnos que é por motivos de seguridade. Do noso avión baixan 5 oficiais dos Cascos Azuis asentados en Sudán, no inferno de Darfur. Enorme pista de aterraxe recen asfaltada, varios avións e vehículos da ONU con actividade no seu arredor e abundante casquería de avións oxidados nas marxes da pista onde multitude de vehículos anti-incendio adestran os cantos de sirena preto do edificio da terminal desolada, da que non sobresae fisicamente ningunha torre de control a non ser algunha mezquita, que se encargan doutro tipo de controles.
De novo tomamos aire en tódolos sentidos, deixamos ás nosas costas unha cidade ocre, plana e triste. O ceo ameazante de tormenta moura que cobre a cidade aínda agudiza mais os nosos sentimentos de tristura por un pais que xa leva demasiado tempo desangrándose sen que a comunidade internacional o tome demasiado a peito. Facemos un esforzo por superar esa tristura e poñemos fe cega no reencontro co outro noso país. Así, dicímoslle un ata logo ó Nilo Azul, pretexto desta viaxe. Tantas veces soñado, idealizado, documentado, que agora, xa aquí apenas a uns centos de quilómetros do seu nacemento, confiamos non nos defraude.
Esas nubes mouras acompáñannos ata a fronteira con Etiopía, momento no que o avión metamorfosease en débil bolboreta abalada polo vento meténdonos o medo no corpo. É noite e o aparato eléctrico semella os fogos do Apóstolo. Todo un ritual iniciático neste contacto con África no que non podía faltar certo sufrimento, mellor dito acojone.
Tomamos terra en Addis Abeba e respiramos fondo. Unha ringleira de dilixentes funcionarios de aduanas proporcionannos a visa e… dúas das tres maletas non saen polo burato. Nerviosos, cansados, cun ollo na cinta e outro na saída onde nos espera a familia de amigos etíopes, acaba por descompoñernos. Confirmado: KLM perdeunos as maletas.
Decidimos ir ó hotel reservado pero os nosos anfitrións, Mr. Fikere e familia, dos que falaremos mais adiante, teñen outros planes para nos: recóllennos nunha pick up (sete mais a equipaxe nun cinco prazas) cambiamos de hotel e fast-food etíope para cear con emotiva conversa . O que ten un amigo ten un tesouro… especialmente cando che fai falta.
